SPELER
Lucas van Helsdingen, dat ben ik dus, begon als saxofonist. Dat studeerde ik op het conservatorium van Amsterdam, bij Ed Bogaard: klassiek saxofoon.
Na een jaar of vier op die school, kocht ik ook een basklarinet, en vanaf toen kreeg ik er ook les van basklarinettist Harry Sparnaay.
Sopraansaxofoon en basklarinet is nog steeds een graag door mij gespeeld koppel.
Na mijn opleiding ben ik ook nog hobo gaan spelen, en wel alleen de oorspronkelijke hobo: de hobo zoals deze in zijn jeugd was. (Op de term 'barokhobo', die ik daar niet voor gebruik, kom ik nog even terug op de daarvoor bestemde plaats.) Ik heb van verschillende hoboïsten les gehad, maar alleen van Onno Verschoor was dat meer dan een keer of vier. Veel, erg veel heb ik echter ook gehad aan het jarenlang samenspelen met Piet Dhont, die mij ook met het leren bouwen van instrumenten erg geholpen heeft.
Even onontbeerlijk voor mijn voortgang als hoboïst waren de tien jaren waarin ik nagenoeg elke maand een concert (en soms méér) speelde met Barokensemble De Swaen. Met dat ensemble hebben we heel veel kunnen experimenteren en zoeken. En soms ook kunnen vinden. Aangaande de vraag hoe de muziek die wij speelden, in die oude tijd zou kunnen zijn gespeeld en zou kunnen hebben geklonken.
Hierover kunt u meer lezen bij:
En in die tien jaar ontvingen we vooral ook heel veel geweldige muzikanten!
Op mijn weg heb ik heel wat andere instrumenten kunnen, moeten en mogen spelen. Niet alleen blaasinstrumenten, als chalumeau, klarinet, schalmei, tenora en tible (twee Catalaanse schalmeiachtigen) en tuinslang, maar ook koffiemolen en gitaar. Onder andere.
Ik heb, zoals zo veel muzikanten, gespeeld in veel groepen, groepjes en orkesten. Voor soms erg uiteenlopende gelegenheden, en soms ook erg uiteenlopende muziek. Theater- en dansvoorstellingen ook.
Een zeldzaamheid was toch een concertje dat ik op Nieuwjaarsdag van het jaar Onzes Heren 2019 mocht spelen: in de kerk van Zuiderwoude speelde ik toen geheel alleen een concert. U moet weten: dat overkomt een blazer doorgaans niet zo vaak. In zo'n geval komt het goed van pas verschillende instrumenten ter beschikking te hebben. Dit was mijn instrumentarium toen:
Een kleine selectie uit mijn, deels verleden, bezigheden als muzikant:
-het rietquintet Calefax, waarvan ik een van de oprichters was, en welke groep ik na de eerste acht jaar verliet
-de vrij improviserende band "Flexible Outlook"
-Barokensemble De Swaen, dat vooral tien jaar lang in Amsterdam elke maand een concert gegeven heeft, en waarin veel ruimte was voor experimenteren. (Voornamelijk met betrekking tot de zoektocht naar wat we een 'authentieke' uitvoering zouden kunnen noemen. Of in ieder geval naar hoe die geklonken zou kunnen hebben.)
-Sine Pulvere, in zekere zin een vervolg op De Swaen, zij het met een kleinere bezetting. (En minder concerten.)
-Al vele jaren speel ik af en toe een concert met zanger, componist, schrijver en speler Jan-Paul van Spaendonck.
-voorstellingen met cabaretier Arno van der Heyden
-ensemble voor mikrotonale muziek Scordatura Ensemble
-medewerking aan een workshop in Basel
-bewegingstheater het Griftheater
-met de pianist Bernd Brackman
-cobla La Principal d'Amsterdam
-diverse orkesten, vaak in Zweden
-maar ook wel in in Denemarken
-wat Nederlande barokorkestjes
-Sinfonietta Amsterdam
-een saxofoonkwartet
-band "Fidgety Feet"
-en nog véél meer
groentesoep
met een
vork
Je maakt als muzikant wonderlijke dingen mee.
Een van mijn grappigste ervaringen was een concert in Basel, waar de uitvoering van een niet zo favoriet stuk een bijzondere wending kreeg. Hierover leest u hier:
mijn debuut, als zestienjarige
(Ik speelde toen welgeteld tien dagen saxofoon,
en zou dat daarna een jaar lang niet meer doen.)
fotograaf onbekend
Ik heb voor heel hoge publieken gespeeld, doch nimmer hoger dan, zij het via een opname (de minidisk op de foto), voor 'onze' ruimtevaarder André Kuipers.
In het International Space Station beluisterde hij, op wat voor ons een vrijdagavond was, een voor hem gemaakte selectie van opnames van de band Flexible Outlook.
Op een hoogte van een paar honderd kilometer.
foto ©André Kuipers