messiah in Basel

Een heel mooie, en ook bevrijdende ervaring had ik in het jaar 2015.
Ik speelde toen een paar concerten met een orkest en een koor in Zwitserland.
Uitgevoerd werd de messiah van G. F. Händel.
In weerwil van mijn -met velen gedeelde- aversie tegen dit stuk, had ik die concerten aangenomen.
Al speelden en zongen er een paar heel aardige mensen mee, het geheel was vrij onaangenaam. En de dirigente gedroeg zich ook al niet zo fijn.
      Het laatste concert van de reeks vond plaats in een kerk aan een plein in het centrum van de stad Basel. Dit was ook het concert waar een officiële opname van gemaakt zou worden.
Tijdens de eerste aria begon het.
U moet weten: in Basel wordt tijdens de Fasnacht, het carnaval van Basel, drie dagen achtereen door de straten gelopen door vele musicerende groepen en groepjes, met trommels en fluiten: de Cliquen. Vóór het daadwerkelijke carnaval mogen deze ensembles een aantal zondagen 's middags oefenen, op de straten en pleinen van Basel.
En ná het carnaval mogen ze wederom nog een paar weken op zondag de straat op. Om weer af te koelen.
Wij speelden het voornoemde laatste concert van ons reeksje in een kerk aan een plein in het centrum van Basel.
Op De Laatste Zondag Waarop De Cliquen Nog De Straat Op Mochten.
Tijdens die eerste aria ("every valley" (een soort lofzang op de geëgaliseerde saaiheid, of, zo u wilt, op de gelijkzwevende stemming, of zelfs... maar nee, dat zeg ik maar niet)) hoorden we buiten de kerk trommels. En even later ook fluitjes.
Dit ging zo gedurende ons gehele concert dóór.
En het was alles heel goed hoorbaar binnen.
Het was prachtig!
Niet alleen schonk het sommigen van ons een aanzienlijk Leedvermaak -waar het lange gezicht van de organiserende dirigente, die bij het horen van die eerste trom beseft moet hebben dat ze een heel klein foutje had gemaakt in de agenda, zeker aan bijdroeg-, maar bovendien gaf het ons (mij althans) een nóg hoger genoegen: de combinatie van het concert binnen de kerk en de verschillende musicerende groepjes erbuiten, die soms dooreenspeelden, bracht een esthetiek die ik nog nooit zo sterk ervaren had. Was het niet de componist Charles Ives die meer dan een eeuw geleden de schoonheid van aldus onstane toevallige samenklanken ervoer, en integreerde in zijn werk? (Ik meen dat Ives' eerste compositie een Requiem voor een gestorven kat was. Zo iemand deugt.)
Ik hoop voor u, dat u ooit iets vergelijkbaars moogt ervaren. (Of: hebt mogen ervaren.) Het liefst bij een stuk dat u liever niet hoort. Of speelt.

Een putje in Basel, daags na Fasnacht. Confetti.